گبه نوعی زیرانداز است که همچون فرش بافی ارزش هنری بسیاری دارد بطوریکه امروزه در همه جای دنیا طرفداران بیشماری را
به خود جلب کرده. برخی از محققان دلیل نامگذاری این قالیچه با عنوان گبه را ضخیم بودن و کاربرد آن در حفاظت نسبت به
عوامل مختلفی چون سرما می‌دانند. تاریخچه پیدایش و تولید گبه به زمان انسان‌های اولیه برمی‌گردد چراکه آنها در ابتدا از
پوست حیوانات مختلف به عنوان زیرانداز خود استفاده می‌کردند و به مرور زمان و با کسب تجارب توانستند از پشم حیوانات
اهلی نخستین زیراندازهای تار و پودی را تولید کنند که یکی از آنها گبه می‌باشد.
گبه که به قالیچه خرسک نیز معروف است از جنس همان قالی می‌باشد با این تفاوت که در اندازه‌های کوچکتر و با پرزهایی
بلندتر تهیه میشود و عمدتا هنر دست عشایر مناطق مختلفی چون بوشهر، شیراز، خراسان و … می‌باشد و در واقع جزو
سرمایه اصلی این مردم محسوب میشود. می‌توان استان فارس را با قدمتی ۱۵۰ ساله در زمینه گبه بافی از پیشگامان این
هنر در ایران دانست. این منطقه شامل ایل نشینانی چون ایلات قشقایی، خمسه، ممسنی و بختیاری می‌باشد و می‌توان به
جرات گفت که گبه های بافت ترکان قشقایی فارس از بهترین‌هاست بطوریکه در خارج از کشور نیز از اعتبار خاصی برخوردار
می‌باشد.
از دیگر مراکز مهم بافت گبه می‌توان از دو گنبدان، باشت، تل گر، چشمه بلقیس، ده شیخ و چرام در شهرستان کهکیلویه، ده
علیا و ده سفلی علیا، برازجان و حوزه های روستایی شول و ده کهنه از استان بوشهر نام برد.
از تفاوت‌های اصلی گبه با فرش یا قالی را می‌توان در عواملی چون سایز، بلندی پرزها (که بعضا به یک سانتیمتر هم میرسد) و شمار پود بیشتری که در آنها به کار می‌رود( که البته خود عاملی برای نرم بودن گبه ها نیز محسوب میشود) دانست.
خوشبختانه یکی از عواملی که سبب شده گبه ها را بتوان در انواع مختلف طرح و نقش یافت؛ نقش پردازی سنتی و ذهنی
بافندگان آن است چراکه در بافت این نوع از زیر اندازها هیچ گونه نقشه‌ای وجود ندارد و هر بافنده‌ای هرآنچه در ذهن خود دارد را
به مرحله اجرا در می‌آورد به همین علت به جرات می‌توان گفت اگر میلیون‌ها گبه را در کنار هم قرار دهید باز هم محال است در
بین آنها دو گبه با مشخصاتی کاملا یکسان پیدا کنید همین نکته نیز از دیگر مشخصه‌های با ارزش هنری این کالا می‌باشد.
این نوع قالی عمدتا به شکل فارسی باف و بر روی دارهای زمینی بافته میشود؛ با این حال ممکن است گاهی و در بعضی
مناطق به روش ترکی باف نیز تهیه شوند. با وجود تنوع زیاد طرح و رنگ در گبه‌ها می‌توان گفت زمینه گبه‌های تولیدی مناطق
مختلف ایران اکثرا دارای رنگ‌های روشن نظیر سفید، کرم یا شیری می‌باشد. بافت گبه معمولا به وسیله‌ی پشم خودرنگ مخلوط
با موی بز صورت میگیرد. این پشم‌ها پس از شستشو ریسیده و تابیده می‌شوند و سپس برای بافت مورد استفاده قرار می‌گیرند.
با وجود اینکه در گبه هیچ طرح از پیش تعریف شده‌ای وجود ندارد با این حال شاید بتوان گفت یکی از نقش های اصلی گبه های
ایرانی را طرحی به نام “کم” تشکیل میدهد. اصطلاح محلی “کم” در واقع متشکل از یک مربع مستطیل و یک ردیف لوزی در وسط
آن می‌باشد که رئوس هر یک از لوزی‌ها، به رئوس لوزی‌های دیگر متصل است. گبه‌های اولیه با توجه به اینکه برای نیاز و مصارف
شخصی تولید می‌شدند عموما ساده و بدون نقش بودند اما به مرور زمان و با تجاری شدن این کالا بافندگان با الهام گرفتن از
عواملی چون طبیعت ، آمال و آرزوهایشان طرح‌هایی متنوع و نوین تولید کردند.
كانال تلگرام فرش ۱۲۰۰ شانه برجسته سليمان صباحي
كانال تلگرام گليم فرش سليمان صباحي
كانال تلگرام سجاده فرش سليمان صباحي
كانال تلگرام فرش700شانه سليمان صباحي
كانال تلگرام فرش 700ده رنگ سليمان صباحي
كانال تلگرام فرش1000شانه سليمان صباحي
كانال تلگرام فرش1200شانه سليمان صباحي
كانال تلگرام فرش ترك سليمان صباحي
كانال تلگرام تابلو فرش سليمان صباحي
كانال تلگرام گليم6رنگ سليمان صباحي
سايت فرش وگليم سليمان صباحي
سايت گليم فرش
سايت فرش مسجدي